(Bəxtiyar Nemətli)
Əllərim buz kimi, çöküb qaranlıq,
Otağı isitmir şam qırlqları.
Şərab piyaləsi parçalanıbdır,
Doğrayıb əlimi cam qırıqları.
Nə verdi bu sevgi, nə aldı bizdən,
Doyunca şənlənib, gülmədik niyə?
Ağacdan tökülən yarpaqlar kimi,
Səbəbsiz ayrıldıq, bilmədik niyə?
Adını qanımla yazıb divara,
Mən sənsiz həyata üsyan edirəm.
Öpüb şəkildəki ağlar gözünü,
Əlvida deyirəm, çıxıb gedirəm.
Daha bu gedişin dönüşü olmaz,
Qəlb qırmaq ən böyük günahdır axı.
Gözlərdən süzülən o inci yaşlar,
Dünyaya şikayət, bir ahdır axı.
Səhvini anlayıb, dönərsən bir gün,
Bağışla deyərsən, üzür dilərsən.
Bir sevən ürəyin nə çəkdiyini,
Qəlbin qırılanda özün bilərsən.
______________________________________________
Teqlər: Bəxtiyar Nemətli şeirləri,
Bəxtiyar Nemətli cam qırıqları şeiri,
cam qiriqlari seiri Bextiyar Nemetli,
bextiyar nemetli seirleri,şeirlər