(Orxan Bahadırsoy)
Çölümdən yanıram, köz içimdədi,
tüstümsən, külümsən, odumsan, adam!
Mən sənin nəyinəm, nə vecimədi!?
Sən mənim sevdiyim adamsan, adam!
Tutur yarasalar əlimdən mənim,
tutur ki, çıxara gün işığına.
Mənsə çırpınıram pərvanələrtək,
sənin şəkildəki yaraşığına.
Səndən ayrıldığım yerdə qalmışam,
hələ gözləyirəm, gəlmirsən axı.
Elə uçulmuşam, elə çökmüşəm,
gəlib görəsən bu xarabalığı.
Bilmirəm, səninçün ölüyəm, sağam?!
Bilmirəm, sən məni necə sayırsan?!
Onu bilirəm ki, iki canım var,
məndə mən ölsəm də, sən yaşayırsan.
Demirəm, dərdimi çək, üzül mənə.
Demirəm, özün gəl, ya gözlə məni.
Deyirəm, hərdən bir xatirəndə tut,
götür yaddaşından, əzizlə məni.
Dostumsan, doğmamsan, özümsən mənim,
zənn etmə, özgəmsən, yadımsan, adam!
Mən sənin nəyinəm, nə vecimədi!?
Sən mənim sevdiyim adamsan, adam!