(Orxan Bahadırsoy)
Mən bütün filmlərə ağlamışam, bilirsən?
Həm də mühüm bir şeyi anlamışam, bilirsən,
Bir xoşbəxtlik görəndə niyə ağlayır adam?
Bir gün xoşbəxt olmağa ümid bağlayır adam.
Sən xoşbəxt sonla bitən filmə ağladınmı heç?
Sən xoşbəxt adamlara həsəd apardınmı heç?
Sənin də ürəyindən xoşbəxt olmaq keçdimi?
Sevilmək istədinmi xoşbəxt adamlar kimi...?
Ağlayanda gözünü gizlədə bildinmi heç?
Köynəyin biləyinə yaşını sildinmi heç?
Yalandan gözlərinə çöp düşdümü sənin də?
Soğan göynətdimi heç gözlərini, düzün de...!?
Üst-üstə yığıldımı boğazında düyünlər?
Gözündən damladımı köksünə ötən günlər?
Titrəməkdən sənin də əllərin yoruldumu?
Gülən adam görəndə ağlamağın oldumu?
Yataqda tərli-tərli üşüdümü bədənin?
Gecələr bir adamı canın çəkdimi sənin?
Yolunu gözlədinmi gəlməyən bir adamın?
Sən heç ölü bildinmi ölməyən bir adamı?
Heç süni gülüşləri sezdirdinmi üzündə?
Sən də bütün bunları yaşadınmı, düzün de...!?
Düzün de, dost, yaşamaq səni də yordumu heç?
Bu yolu tək yerimək gözünə durdumu heç?
Düzün de, istədinmi, xoşbəxt olmaq, düzün de...?!
Bunu kim istəməz ki, mən demirəm, özün de...?!
Bilirəm, çətin gəlir adama düzün demək!?
Səncə ayıb deyilmi xoşbəxt olmaq istəmək,
Bu qədər bədbəxt adam var ikən yer üzündə...?!
Onlardan utnamağa gücün varmı, düzün de...?!
